|
Gezondheid, bewustzijn, Liefde en Leven, beleven we in contact met onze omgeving.
Het gaat om verbondenheid.
Leven gaat over (spelen in/met) betrokkenheid; deel-zijn-van.
Beleven is ook te schrijven als be-leven; het is niet passief, maar actief
Wetenschap heeft hiervan nog geen goede beschrijving.
Wetenschap begon door zich af te zetten tegen de kerken.
Het was duidelijk geworden dat wat in de bijbel staat niet echt waar is.
Als serie van verhalen is het een overlevering, met stukken geschiedenis, was stukjes "hoe hoort het", wat hypothesen over hoe de wereld ontstaan is, maar duidelijk geschreven door mensen. En herschreven door mensen. Net als elk boek of een krant is het een beschrijving van een situatie. Als je zelf een dagboek bijhoudt, of een krant leest, dan kan je ervaren dat het niet lukt om beleving, of gebeurtenissen, in woorden te vangen. Je kan het beschrijven, als iets wat je ziet. Maar je kan niet weergeven wat je beleeft. Dat komt doordat schrijftaal en lichaamstaal heel veel verschillen. Schrijftaal en spreektaal gebruiken symbolen en klanken die verwijzen naar dingen in onze omgeving. Over de loop van de eeuwen werd duidelijk dat dat niet compleet is. Er zijn dingen, er zijn ook dingen die in de maak zijn, maar nog niet zijn gevormd. En er zijn dingen die niet meer bestaan. Het gevolg is dat het nodig is om te verwijzen naar dingen zonder vaste vormen. Dat is het begin van abstractie. Abstractie is het woord voor het verwijzen naar dingen die je niet zien kan: zoals dat wat geweest is, en dat wat nog gaat komen.
Wetenschap heeft daar nog geen goede taal voor. Die wordt nog ontwikkeld. In het algemeen kunnen we stellen dat wetenschap geen taal heeft voor het onbekende. Dat is vreemd, want dat is net wat wetenschap probeert te verkennen. Het onbekende. Het enige wat daarvoor bestaat, is het vermogen voor abstractie. De taal die daar het meest voor geschikt is - de naam geeft het al aan - is de wiskunst. Dat is de kunst van het wissen, en vergewissen. Het is een taal waarin abstractie kan worden verkend. Op het moment vinden daar goede ontwikkelingen plaats. Er is nu zelfs een vorm van wis-kunst die uitgaat van niets. En daar vanuit laat zien hoe de natuur zich kan vormen. In principe is dat de taal waarmee het scheppingsverhaal vanaf een andere kant kan worden verteld. Dat werd mogelijk doordat de wetenschap begon met het kijken naar materie, en zich daarin ging verdiepen. Ze zagen de dans van de moleculen; althans, ze konden zich daar een vorstelling van maken. Daarna begrepen ze het spel van de atomen, en de interactie tussen atomen en protonen. Nu is duidelijk dat atomen en protonen, fotonen en neutronen allemaal uit hetzelfde gevormd zijn: samenhangen in niets. In het bestuderen van de subatomaire ruimte komt de wetenschap samen met mystiek en religie. Mystiek is de directe beleving van onze eenheid met het universum. Religie is de overlevering van die ervaring. Een kerk is een vorm waarin dat wordt bewaard en overgeleverd aan anderen. Geloof is wat iemand ervan maakt voor zichzelf, los van de oorspronkelijke beleving. Geloof is daarmee een vorm van weten zonder te weten. Het is een Projectie, niet een Perceptie. Het kan daardoor de werkelijke waarNeming van de waarHeid in de weg staan; zoals de geschiedenis van de mensheid laat zien. Op dat gebied leven we in interessante tijden. Wetenschap begint nu te beschrijven wat in de religies wordt beschreven. Dat is logisch, want altijd al vroegen mensen zich af hoe ze deel van het geheel zijn. In de wetenschap begint nu weer een taal te komen om dat te kunnen beschrijven. Met de nieuwe wiskunst, die op niets gebaseerd is, en dus ook niet hoeft te verwijzen naar materie, hebben we een logica voor gedachten: samenhangen in het universum, nog voordat samenhangen te zien zijn. Dat is de essentie van god, de schepping, het universum en leven. Zoals veel religies beschrijven, het universum is een vorm van een gedachte. Het is een manifestatie van bewustzijn. Dat betekent niet dat er een god is die lijkt op de mens, maar dan groter, Het betekent dat er een logica is waaruit het bewustzijn gevormd is, ook al is die ontastbaar. De manifestatie van het universum is daarvan een uiting. De mens is daar deel van. Dat kunnen we direct beleven: leven, liefde, gezondheid en bewustzijn. Gezondheid, bewustzijn, leven en liefde hebben dus te maken met betrokkenheid met onze omgeving. Daarvan is per definitie geen analytische beschrijving te geven. De klassieke wetenschapper die zichzelf (dat is natuurlijk onzin) buiten de werkelijkheid stelde, heeft daarvan dan ook geen ervaring. Daarom werd in de cultuur ook kunst ontwikkeld, war die ervaring wel beleefd, gecommuniceerd en gedeeld werd. De kunst van wetenschap brengt dat samen: daarin zijn de wetenschappers ook kunstenaars: ze bekijken alles van verschillende perspectieven. Dat is ook nodig, want de wetenschappelijke modellen zijn nog heel erg compleet. Zolang de betrokkenheid van de mens daarin niet wordt beschreven, hebben we er nog niet veel aan. Want wat we krijgen is een werkelijkheid die verpakt is in plastik: je kan het zien, maar je kan er niet bij (Bommel).
De essentie van leven is dat we er niet naar kijken, maar ermee omgaan. We veranderen. We zijn scheppers. De mens is deel van het geheel. Het geheel is een schepping, een doorgaand proces van manifestatie. De mens is daar deel van. De mens is dus geen schepsel maar schepper. Dar geeft een verantwoordelijkheid. Je moet kunnen omgaan met wat je doet, en hoe je de omgeving verandert. Je bent daarin onderhandelaar, handelaar, en moet leven met de consequenties. We wetenschapper moet dus wetenschapper, kunstenaar en verantwoordelijke zijn. Onderhandelaar. De mens is even beeld van de schepping, en evenbeeld van die schepping. We zijn deel van het geheel, en manifestatie van die integrale manifestatie van bewustzijn. Een uiting van die 'gedachte', die men ook wel god noemt. Het universum. Dat betekent dat ook wij bewustzijn hebben, en daarmee kunnen omgaan met vrije keuze: scheppen. Wij zijn scheppers, en dat is in ons lichaam expliciet te zien. We kunne de omgeving veranderen; en vernietigen. We leren van het maken van fouten, of niet.
Daarin is de klassieke wetenschap niet te gebruiken, die keek naar vaste stof - zeg maar dode materie - en is niet voor levende mensen te gebruiken - in plaats daarvan ziet die kadavers. We hebben een andere wetenschap nodig, waarin vrije keuze, bewustzijn, verantwoordelijkheid en begrip voor de consequenties in de wetenschap is betrokken. Dat vraagt om een wetenschap van leven - die nog steeds in de maak is. Op dat niveau komen wetenschap en religie samen. We beschrijven niet meer een deel van het geheel, door analyse. We beschrijven in het deel ook het geheel, in synthese. Linker brein en rechter brein komen samen.
Religie en wetenschap gaan over hetzelfde. Alle religies gaan over hetzelfde. Alle religies die stellen dat er maar een god is, hebben gelijk: al hun goden zijn inderdaad dezelfde. Alle religies die zeggen dat er meerdere goden zijn hebben ook gelijk: die ene god is op veel manieren te beleven. De essentie is dat die god hetzelfde is als het universum, maar ontastbaar. Die god is niet een persoon of een visie maar een principe, heel onpersoonlijk: het is de logica waaruit het universum ontstaan is, en aan het ontstaan is. Alles wat alle religies beschrijven is daarin te herkennen. Alles wat door de kerken gepreekt wordt is daarin te vinden. Maar het blijkt dat het steeds niet om de vorm gaat maar om de essentie. Het gat om schepping. Niet om de manifestatie, maar dat waar vanuit die manifestatie tot stand komt. Dat is waar de wetenschap nu steeds meer uit komt op wat we zoeken: het kunnen beschrijven van de abstracties, zonder vormen: de zuivere wis-kunst. Wat daarin nog moet worden toegevoegd is hoe wee daarvan deel zijn. In de wetenschap moeten we beschrijven, dat alle formules onszelf beschrijven. Ze beschrijven geen waarheid maar een waarneming. Elke formule die zegt "dit is dat"is niet ,meer dan magie. Het is niet waar. Het is alleen een symbool. Het werkt, als we het geloven. Het werkt, doordat wij ernaar werken. Wiskunde, op die manier, is een magische formule waardoor wij anders gaan denken, en daardoor anders handelen, en daardoor andere dingen kunnen doen. Wiskunst kaakt dat expliciet. Wat we op dat vlak doen is het spelen met vrije keuze. Wat we op papier zien, is wat zich afspeelt in onze gedachten. Het is magisch. Het is ook iets om verantwoordelijkheid over te nemen. Als we op papier zien wat we in onze gedachten denken, dan kunnen we ook zien of onze gedachten kloppen, compleet zijn. Gedachten zijn alleen compleet als we kunnen zien waar ze vandaan komen, en wat er in mist en ontbreekt. Dat maakt van de wiskunst een instrument van/voor bewustzijn. Maar dan moeten we wel onze eigenbetrokkenheid erin beschrijven. Die betrokkenheid is incompleet als we denken dat er een waarheid is die vast staat in plaats van een schepping die voorgaat. Ons beeld is incompleet als we onze eigen betrokkenheid en ons leren van fouten niet mee beschrijven in de vergelijkingen die we maken. Het gaat erom dat we verantwoordelijkheid kunnen nemen voor ons handelen, en onze fouten. Onverantwoordelijkheid in ons beleving zien we in onze gezondheid: ga je onverantwoordelijk om met je lichaam, dan wordt je ziek. Ga je onverantwoordelijk om met je omgeving, dan krijg je oorlog. Ga je onverantwoordelijk om met de planeet, dan krijg je chaos. Op het moment kunnen we zien hoe de ontkoppelde wetenschap leidde tot een ontkoppelde mensheid. Maar nog steeds i dat een proces van leren. Zodra iedereen beseft dat die schepper is, geen schepsel, verandert de omgeving binnen luttele ren. Een genezingsproces is direct, als de verstoring zelf goed onderkend is. Maar daarin is het zaak om te beseffen dat de waarheid een waarneming is, en de werkelijkheid een bewerkelijkheid. Wij staan niet buiten de werkelijkheid en we zijn geen slachtoffer van wat er gebeurt. We zijn scheppers, geen schepsels, en leren omgaan met vrije keuze. Onze gezondheidsbeleving is daarvan een direct voorbeeld. Dat maakt geneeskunde zo interessant. Dat is wat zelfgenezing direct is te beleven. Daar is ook te ervaren dat het een toepassing is van de 'les in betrokkenheid met de omgeving". Gezondheid, bewustzijn, leven en liefde komen daarin samen. Liefde ervaar je in contact met je omgeving. Leven beleef je als be-leving van je omgeving. Gezondheid be-leef je als beleving van je omgeving. Bewustzijn ben je, als deel van de be(-)leving van de omgeving.
Vandaar dat we dit boek kunnen wijden aan de beleving van gezondheid, het is de be-leving van beleving. In plaats van een passiviteit, en een geloof dat het wel goed komt, wordt je direct met je beleving betrokken. Ziekte is een symptoom dat iets of iemand 'van god los' is. Gezondheid is omgekeerd de goddelijke beleving: de ervaring dat je deel bent van het universum, en daar een bezield deel van: je hebt een vrije keuze, waarmee je (binnen deze omgeving) kan doen wat je wilt. Je kan tegen alle natuurwetten ingaan, of die juist volledig in jezelf gaan be-leven. Je ziekte en gezondheid zijn daarin je thermometer, barometer, drukmeter enzovoort. Daar wordt een apart hoofdstuk over geschreven. De essentie hier is dat je deel bent van je omgeving, en dat kan je voelen. Liefde, leven, gezondheid, bewustzijn. Alles wat de klassieke wetenschap niet kan beschrijven, wordt in je lichaam beleeft. "geniet ervan".
|
