|
Veel mensen zien niet dat ziekte een vastgelopen gezond proces is.
Daardoor beschouwen ze ziekte als een ‘ding’ op zichzelf.
Ogenschijnlijk is het dat ook; want het is een ‘stilstaand proces’.
Door het als een procesfase te herkennen, is het gezonde proces te herstellen.
Voor al de mensen die hebben geleerd om te denken in termen van ziekte, is dat lastig.
Vandaar dat Martin Dicke voor hen een beschrijving geeft vanuit een benadering van “ziekte”.
Het schema (zie onder) beschrijft drie stadia - binnen hun omgeving; dus in totaal vier aspecten.
Dit komt overeen met de 4 Alarmfasen die in Deel 2 zijn beschreven.
Ziektegenezing (M. Dicke)
1) Wat is ziekte?
In het voorgaande is al op diverse plaatsen besproken wat gezondheid is en hoe ziekte kan ontstaan.
Hier wordt de vraag gesteld wat ziekte is.
Is ziekte het optreden van ziektesymptomen?
Of is ziekte een verstoorde balans, disharmonie?
Of is ziekte misschien wel een kans op herstel?
Er is geen twijfel over het feit dat ziekte wordt gekenmerkt door ziektesymptomen. Maar wat zijn dan ziektesymptomen?
Ziektesymptomen zijn meer dan nare verschijnselen die zo gauw mogelijk moeten worden opgeheven. Het zijn in feite zinvolle signalen die ons vertellen dat er door het lichaam actie ondernomen wordt. Deze actie is bedoeld om te herstellen en in feite ook het signaal dat het herstel nog functioneert.
Vaak zien we dat ziekte als vanzelf overgaat. Dat is het gevolg van ons vermogen tot zelfherstel.
Meer dan 90% van alle klachten gaan vanzelf over. Het is dus belangrijk om erachter te komen hoe dat zelfherstel werkt, want daar ligt het grootste potentieel voor genezing; en dat kan de effectiviteit van de gezondheidszorg sterk beïnvloeden.
2) Werkt het zelfherstel altijd?
Niet altijd verloopt het zelfherstel vlekkeloos. In dat geval blijft de ziekte bestaan en het vastgelopen herstel luidt een nieuwe periode in. De ziekte wordt chronisch, zoals astma, reuma, migraine, etc.
Het is van belang te voorkomen dat een ziekte chronisch wordt. Dat kan door te zoeken naar methoden die het vastgelopen zelfherstel opnieuw stimuleren.
Een ziekte die langere tijd blijft bestaan is het gevolg van een verstoord zelfherstel.
Fundamenteel onderzoek
De laatste decennia is met name in immunologie en celbiologie aandacht besteed aan het effect van toxische stoffen, omdat die een gezond organisme in een staat kunnen brengen die lijkt op een ziekte situatie. Wat gebeurt er dan als je die stof in een minieme dosis als een soort kunstmatige ‘boodschapper’ in een al ziek organisme brengt? Herinnert dat organisme zich dan wat het moet doen om de evenwichten te herstellen? We kennen dat al vanuit de vaccinaties: ons immuunsysteem heeft als elk complex systeem een geheugen, het opslaan van gevoeligheid na vorige ervaringen. Als voorbeeld het fundamenteel celbiologisch onderzoek aan de Universiteit van Utrecht gedurende de jaren 1990 tot 1998. Hier werd de hierboven uitgesproken hypothese van kunstmatige toxiciteit bevestigd: een kleine dosis van een oorspronkelijk giftige stof - waarmee de cel tevoren uit evenwicht was gebracht - verbeterde daarna het herstelproces aanzienlijk; dit was het sterkst als het om dezelfde stof ging, of stoffen die qua stress effect veel erop leken. Dat effect werd gemeten aan de hand van de vorming van beschermeiwitten. Dit unieke onderzoek is in meer dan 20 publicaties in vaktijdschriften gepubliceerd. Een overzicht van de resultaten en de belangrijkste publicaties is eind 1997 in boekvorm verschenen.
Bron:
R. van Wijk, F.A.C. Wiegant, The simila principle in surviving stress, mammalian cells in homeopathy research, Universiteit Utrecht 1997Inmiddels is er ook een documentaire gemaakt waarin dit onderzoek centraal staat.Verkrijgbaar bij VSM Geneesmiddelen onder de titel: Op eigen kracht, actuele wetenschap over homeopathie en zelfherstel
|
|
3) Wat zijn de consequenties?
Wat zijn nu de mogelijke consequenties van deze visie?
Het onderzoek naar geneesmiddelen zou een nieuwe impuls kunnen krijgen. Er zou minder accent hoeven te liggen op het onderzoek naar middelen die symptomen wegnemen en meer accent op onderzoek naar middelen die symptomen in milde vorm produceren als stimulatie van een ziekteproces in de al spontaan gekozen richting.
Het begrip geneesmiddel gaat dan een diepere betekenis krijgen.
Wat nu een “geneesmiddel” heet, is een ‘behandelingsmiddel’: een chemische substantie waarmee symptomen worden ‘weggetitreerd’.
De naamgeving van geneesmiddelen zal veranderen. Het zullen minder anti-… (anti-biotica) middelen worden en meer pro-…. (pro-biotica) middelen worden.
Er zal een nieuwe categorie geneesmiddelen in het GVS moeten worden opgenomen: herstel bevorderende middelen.
De huisarts zal zijn werkmethode moeten bijstellen en eerst moeten nagaan of er een passende hersteltherapie is alvorens het stevige arsenaal van sterk onderdrukkende behandelingsmiddelen toe te passen.
Hierdoor zou de geneeskundige zorg richting preventieve zorg kunnen verschuiven.
Preventieve zorg omvat dan het zelf-zorgzaam zijn voor het eigen lichaam. Dit vraagt om onderwijs, waarin de bevolking leert om het eigen lichaam daartoe te kunnen begrijpen.
Tenslotte komt het er op neer dat de samenleving als geheel functioneert vanuit een be-leving van gezondheid: gezonde akkerbouw, gezonde huizenbouw, gezonde zorg voor de natuurlijke omgeving, en een gezonde samenleving waarin zelfzorg beleefd wordt.
4) Behandelingsstrategie
Het is voor de patiënt derhalve belangrijk dat hij zich van deze visie bewust is en ook bij zijn bezoek aan de behandelende artsen zelf aandringt op de mogelijke volgende aanpak:
- Het stimuleren van het eventueel vastgelopen zelfherstel.
- Het aanvullen van niet via het zelfherstel aan te vullen tekorten (suppletie), denk aan vitamines en voeding.
- Het corrigeren van de opgetreden ziekte die te ver is voortgeschreden om het zelfherstel nog te stimuleren.
- Herstel van de integratie in de omgeving
Op dezelfde manier als in het vorige overzicht is er een verband tussen de onderdelen van deze vier fasen in behandeling. Wanneer het accent in de gezondheidszorg ligt op de correctie, het passief ondergaan van het dure circuit van behandelingsmogelijkheden, zullen de kosten van de gezondheidszorg alleen maar toenemen. Er is minder plaats voor eigen verantwoordelijkheid. Wanneer daarentegen meer accent gelegd zou worden op therapieën die zelfherstel bevorderen, dan verschuift de zorg richting preventie en wordt de actieve inbreng van de patiënt gestimuleerd. Dit is niet alleen kostenbesparend, maar geeft ook een verdere verdieping van de bestaande curatieve zorg. Vandaar dat dit boek het accent legt op fase 4: integratie in de omgeving. Door zelf – aan den lijve – te ervaren hoe we één zijn met de omgeving, kan desintegratie van het lichaam door verlies aan integratie met de omgeving worden voorkomen.
Diagram van ziektegenezingstadia (M. Dicke)
|
