Ziehier de steen der wijzen:

[FOTO VAN KWAAKERS PRIJS]

Lees hier waarom sommigen die zien als steen des aanstoots.

Een steen des aanstoots: een obstakel wat op de weg ligt, waarmee je geen weg weet.
Vaak gaat het hier om een mijlpaal, die naast de weg ligt, en aangeeft hoe ver je al bent gekomen.
Sommige mensen zijn de weg kwijt, en struikelen erover of blijven bij zo'n steen stilstaan.
Sommige mensen menen dat de merksteen, die het doel aangeeft, zelf het doel is.
Als ze daarbij blijven stilstaan kunnen ze dat doel niet meer bereiken.

Dat ervaren ze dan als een bittere pil; het komt voor dat ze die pil dan gaan vergulden.
Dat is ook te zien aan de steen hierboven.
De steen lijkt dan op wat die niet is; een steen vergulden is lood om oud ijzer. Misleiding.
Dat komt veel voor in de handel; men verkoopt elkaar daar knollen voor citroenen.

In de gezondheidszorg is dat vergelijkbaar met straatroof: 'je geld en/of je leven'.
Zolang aan ziekte verdiend wordt, blijft dat een thema. Het is te zien wanneer dit voorkomt, doordat men gewone dingen gaat vergulden. Een vergulde steen als gouden kalf.
Het lijkt op wat het niet is.
En zo lijkt de vergulde steen des aanstoot van de één, op de steen der wijzen van de ander.

Het heet de steen der wijzen, omdat de wijze het verschil ziet.
De ene wil het graag kwijt, en geeft het weg, waar de ander die graag wil ontvangen.
Voor de wijze is deze, ogenschijnlijk slechts een steen, een elixir. Een katalysator van het eeuwige leven.
Het is de sleutel tot gezondheid.

De steen is voor beiden hetzelfde.
Het verschil ligt in de manier waarop de steen wordt bekeken.
Voor de ene is de steen een object, dood, zonder leven. Het heet, dat de steen daarmee objectief wordt beschreven.
Voor de ander is de steen direct verbonden met leven; en is dat subjectief te beleven. De steen, materie, de Aarde is dan direct met leven verbonden. In ons lichaam is dat te ervaren.

Juist in een steen zie je het verschil tussen dood en leven.

Zodra de verbondenheid van de steen met leven wordt begrepen, is dat ook, met meer gemak, te begrijpen voor planten, en dieren. En daarmee dan ook mensen.

In ons, mensen, zijn de kenmerken van dieren en planten goed te herkennen. Men spreekt zelfs van animale- (dier-lijke) en vegetatieve- (plant-aardige) reflexen. Maar dieper, daaronder, liggen de eigenschappen van Aarde, zoals die in een steen zijn te vinden. De wijze weet dat. De wijze (h)erkent dat leven is verbonden met Aarde. Aarde geeft onze bezieling een lichaam. En dat is waar wij van de steen verschillen. De wijze weet dat.

De wijze probeert dan ook niet om leven te verklaren op basis van wetten van dode materie, zoals het voorspelbaar gedrag van vallende stenen of cirkelende planeten. Dode materie kent geen vrije keuze. Leg je een steen neer langs je weg dan weet je dat je die daar later weer kan vinden; zelfs eeuwen later. Zo kan je je weg ook markeren. Als de steen langs de weg weg is weet je dat iemand of iets die verplaatst heef; daaraan herken je leven.

Dat is fascinerend aan ons lichaam; het is, zonder leven, een lijk. Het lijkt gemaakt van materie, maar de wijze doorziet dat het niet het geval is. Het dode lichaam, het lijk - van materie - valt uiteen. Er is dus iets wezenlijks waarin we van lijken - en stenen - verschillen. De wijze begrijpt dat en bekijkt het lichaam niet als dode materie; herhaalbaar, voorspelbaar. In plaats daarvan doorziet de wijze dat ons DNA, en ons lichaam, is gevormd door levende cellen.  En dat de steen gevormd is door Aarde. Het gaat in leven niet om vormEN maar vormING. We zijn geen schepsels, maar scheppers. Daarin zijn we verbonden met het hele universum. Werkelijkheid is geen zelfstandig naamwoord maar een werkwoord. De wijze weet dat.

De wijze weet dat. In de kwantumtheorie wordt dit expliciet beschreven. De nieuwe fysica laat zien wat de wijzen van oudsher bekend is: materie is een vorm van informatie. Als je dat in de steen kan herkennen, dan herken je dat in heel het universum. Dan begrijp je ook de essentie van leven:de beleving van vrije keuze in materie. Dat gaat niet om objectieve beschrijving - van objecten, zoals stenen – maar om subjectieve beleving.
Be-leving. Daarin onderscheidt zich de wijze: in het doorzien van de dode materie, en het onderkennen van de essentie van leven.

De steen, is daarmee een toetssteen voor dit inzicht. WaarHeid is waarNeming.
Het gaat er niet zozeer om wat je ziet, maar of je dat doorziet.
De steen des aanstoot voor de ene is een steen der wijsheid voor een ander.
Het verschil tussen ons, en een steen, is het kunnen omgaan met Vrije Keuze.

Daarom is de steen der/voor wijzen een sleutel tot het eeuwige leven; dat vanaf het ontstaan van de universum de materie gevormd heeft, ook in - oneindig veel vormen - van leven.
Want zolang het universum bestaat, bestaat ook leven. Wie dat doorziet, die begrijpt de sleutel van leven.
Dat is van groot belang voor het kunnen genezen. Genezen is helen: het herstel van het deel in het geheel. Dat gaat niet om het inpassen van een stukje, in een puzzel. Dat gaat om het één zijn met het universum; men noemt het 'paus op Aarde', deel zijn van het geheel van leven, en dat be-leven.
Dat is een kunst van grote waarde, op Aarde.

Daarom is het belangrijk, en een teken van begrip en respect, om van een ander de Steen der Wijzen te krijgen. Ook al is het slechts symbolisch. Ook al zien zij het slechts als een steen des aanstoots. De wijze doorziet dat en weet: ook dat is een uiting van leven.

Donaties:
postbank 7234993
t.n.v. SIG