|
We hebben allemaal een wereldbol in ons hoofd.
Als een kleine grote ‘Imax’ cinema, maken we in ons hoofd een plaatje van de wereld.
De sensorcellen op de huid, de rand van ons lichaam, geven allemaal hun signaal door naar de zenuw, die het via een zenuwknoop doorgeeft aan ons brein.
Alle frequenties van licht, elektromagnetisme, geluid en beweging komen daar samen en leiden – samen – tot ons beeld van de wereld.
Puur technisch bezien ervaren we alleen maar de prikkeling van sensorcellen, op/in ons lichaam.
We hebben dus geen beeld van de wereld om ons heen, maar van de reactie van cellen op ons lichaam. (In India noemt men dat Samsara; de zintuigelijke waarneming van ons lichaam. Plato beschreef dat we alleen maar plaatjes zien op de achterwand van een grot (de schedel), als gevolg van licht dat op de opening van de grot valt. In de film The Matrix werd voorgesteld dat je zo kan denken dat je een werkelijkheid beleeft, terwijl in feite je lichaam gewoon ergens ligt en je beleving wordt bepaald door impulsen die aan je lichaam worden gegeven.)
Ons beeld van de wereld om ons heen is een mentale constructie (In India noemt men het “Maya”) van onze beleving van onze omgeving, op/in/aan onze huid...
We denken allemaal (?) dat we de wereld om ons heen ervaren.
Soms blijkt het dat we ons daarin vergissen; we merken dat iets anders is dan de voorstelling die we ons ervan maakten.
Soms merken we dat niet en ontdekken anderen dat ons gedrag vreemd is; gekheid is een beleving die niet door anderen is te beleven.
Helderziendheid is in principe hetzelfde, behalve dat anderen zich in de besproken beelden kunnen herkennen. In dromen en hallucinaties, helderziendheid en waarneming van onze omgeving worden altijd dezelfde zenuwbanen en hersencellen gebruikt, met dezelfde elektrische impulsen. Het verschil ligt in de manier waarop de impulsen in de neuronen (en de bijbehorende activiteit van hormonen) aansluit bij onze beleving van de omgeving.
In (dag)dromen zijn we ons ervan bewust dat we een beeld zien dat los staat van onze beleving van onze omgeving. In een illusie of wanen kunnen die twee misschien worden verward. In helderziendheid is het duidelijk dat het waargenomen beeld niet een impressie is van de beleving van de omgeving, maar op een ander niveau wel daarmee heeft te maken.
Ons wereldbeeld is een individuele beleving. In onze gesprekken met mensen in onze omgeving baseren we ons op ons wereldbeeld.
Daarbij gebruiken we woorden die naar objecten in onze omgeving verwijzen.
Soms praten we zelfs over dingen die er niet (meer) zijn.
Soms kunnen we ons voorstelling maken over dingen die nog kunnen komen.
De taal waarin we spreken over de omgeving is van een andere soort, ook meer abstract, dan de taal waarin we onze omgeving in ons lichaam beleven.
Voor veel mensen lijkt het lastig om te beseffen dat de wereld waarover we praten niet dezelfde is als de wereld die we in ons hoofd beleven.
Het lijkt zo echt; we kunnen het er zo over eens zijn...
Maar uiteindelijk is elk gesprek niet een beschrijving van onze omgeving, maar van onze beleving.
Wat we waarnemen zijn alleen maar plaatjes in ons brein, in ons lichaam, van cellen op de rand van ons lichaam.
Het is praktisch om dit te beseffen wanneer mensen van mening verschillen.
De vraag “hoe kom je tot dat inzicht?”, helpt om niet langer te praten over het verschil in benoeming, maar over de manier waarop we tot de (verschillen in) benoeming komen.
Het verschil wordt dan direct fascinerend, en helpt om onze waarneming op meer manieren te bekijken, of te beleven,
|
