|
Veel van de zogenaamde sprookjes zijn compacte beschrijvingen van de manier waarop we kunnen omgaan met onze gevoelens en emoties. Dwergen en draken zijn symbolen voor verschillende lagen van ons bewustzijn, buiten ons bewustzijn, waarin ons diergedrag, plantaardig functioneren en minerale zijn via metaforen wordt belicht. Het gaat erom de sprookjes te kunnen decoderen; en te kunnen corrigeren wanneer ze gaan over gewoonten en reflexen die we in onze cultuur niet meer hebben. We hebben wolven getemd en leven nu samen met honden. De beren hebben we uitgeroeid en spelen in ons leven geen rol. We herkennen de symbolen daardoor niet meer als gevoelens. Vandaar dat veel sprookjes ook door romans en novellen zijn vervangen. Het zijn voorbeelden voor virtuele beleving, met manieren waarop je met bepaalde situaties omgaat. In het lezen van een boek leef je je in, leef je me, en misschien leef je jezelf uit (in het lezen of in het schrijven) waardoor je in je bewustzijn oplossingen hebt voor problemen die je wel eens zou kunnen ervaren. Via boeken en geschriften delen we onze angsten en oplossingen met elkaar, waardoor de beleving van de een ook door de ander is te gebruiken. Sprookjes worden door de eeuwen heen bewaard en gelezen omdat ze over wezenlijke samen gaan in het omgaan met onze beleving.
Om een voorbeeld te geven: het standaard sprookje van het koninkrijk dat wordt belaagd door een draak; die de maagden rooft en de goudschatten plundert. De goede verstaander heeft hieraan genoeg om het te kunnen begrijpen: de maagden zijn het scheppend vermogen, en het goud je talenten. En een draak komt die alleen maar roven om het veilig te stellen voor een koning (een ik) die het land (het lichaam) uitbuit en niet wil praten met draken (het onbewustzijn). De ridders (gedrag) worden er op af gestuurd maar dat mag niet baten. Uiteindelijk gaat een boeren zoon (onbevangen gevoel) op stap om de draak te bezoeken, omdat de dochter van de koning (de anima ofwel de ziel) wordt beloofd. De boerenzoon (animus) wandelt door velden (van bewustzijn), raakt versopt in een moeras (de emoties), een bos (van vertakte twijgen van twijfels) naar de bergen (de rotsvaste overtuigingen) waar hij het hol van de draak opzoekt. En ontdekt dat hij de draak in de Oude Taal moet aanspreken (de herinnering van het moment dat de reflex gemaakt werd), waarna hij op de vleugels van de draak naar het paleis vliegt en de prinses trouwt. Het is de standaardprocedure voor het herprogrammeren van “a-functioneel gedrag”. De revisie van reflexen die niet werken.
Alle sprookjes zijn zo te decoderen. Een interessante is het verhaal van Arjuna (het voorbrein) die bijles krijgt van Krishna (het achterbrein) om te beseffen dat de strijd tussen zijn familie (de 5 elementen, ofwel organen, in hun gezond en verstoorde vorm) in hemzelf moet worden gestreden: hij heeft niet door dat wat hij om hem heen ziet in feite een afspiegeling is wat leeft in hemzelf.
‘Sinds Freud’ is duidelijk dat veel sprookjes gaan over (verdrongen) seksualiteit; maar omgekeerd beseffen maar weinig mensen dat de pop-songs van nu over schrijnende liefde (ofwel hunker naar seks) afstammen van de liederen van de troubadours van vroeger. Die gingen over het maken van contact met de ziel (“de geliefde”). Met de roos als symbool van waarheid, en eenheid met schepping (dis ‘liefde’). En verhalen van omzwervingen die omschrijven dat de zoektocht gaat om het herstel van het contact met jezelf.
Voor degenen die hier meer over willen weten: hier zijn dikke boeken over geschreven, en films zoals The Dark Crystal, en Labyrinth, zijn hedendaagse versies van de mystieke teksten van het herstel van je eenheid met het universum. Voor degenen die het meer aan den lijve willen ervaren is er de kermis. Het Lunapark biedt allerlei variaties op het thema van geboorte, leven en sterven: de lopende band waar je met een sprongetje op moet en af moet om de overgang tussen leven en dood te kunnen maken. De Trommel waar je schuin doorheen loopt om te ervaren hoe het is om vooruit te gaan in een omgeving die dwarsligt, enzovoort. De Spiegelhal van vroeger is helaas inmiddels verdwenen: loop je aan tegen een muur (een spiegel) een wand 9een spiegel aan twee kanten, een glasplaat, of een opening voor je. Als je vooruit kijkt zie je (net als in de wereld om je heen) alleen maar reflecties van jezelf. Om te weten waar je heen gaat en waar je door kan moet je niet vooruit kijken maar naar het plafond: daar zie je direct of je te maken hebt met een spiegel, een glasplaat, of een vrije doorgang. In India is hiervan een spel met de naam Leela; ook dat gaat over reflecties en illusies. In ons land zijn de spiegellabyrinten door machines vervangen waarin je kunt ervaren, net als in de glijbaan of achtbaan,of je wel in je lichaam bent gecenterd. Zo ja, dan wordt je niet misselijk van het tollen of schudden. De kermis is zo een manier om jezelf beter te leren kennen. De prijs die je ervoor betaalt is of je het aan den lijve moet ervaren, of van de ervaring van een ander kunt leren kennen en herkennen. Vandaar ook het vertellen van sprookjes: zo leren we elkaar, van generatie tot generatie, hoe we kunnen omgaan met ons (on(der)bewustzijn.
Voor zelfgenezen is dit van belang. De meeste ziekten zijn her resultaat van het verstoord zijn van het contact tussen jezelf en je omgeving. Daardoor reageer je op dingen die in principe los staan van jezelf; of omgekeerd je reageert niet op iets wat direct met jezelf heeft te maken. Door je eigen centrum te vinden kan je de balans weer herstellen. De sprookjes zijn bedoeld om wegen te vinden om het contact met jezelf te herstellen.
|
