|
Ons lichaam heeft een integraal (zelf)regulatiesysteem.
Daarin wordt de systeemgrens steeds bijgesteld, in verschillende contexts.
Het regelmechanisme integreert dus de systeemgrens.
Maar het gebruikt daarvoor de informatie van het systeem IN/EN de omgeving.
Deel 1 liet zien dat het hele uniVersum één geheel is.
Alle vormen en levensvormen die we kennen zijn daar deel van.
Deel 2 maakte expliciet dat dit ook geldt voor onszelf: ook wij zijn een deel van het geheel, en onze heelheid (gezondheid) wordt verstoord als we dat niet meer be-leven.
In dit deel (3) komt aan bod dat we daar altijd zelf een keuze in hebben.
Deel 2 maakte het principe daarachter expliciet:
Ons lichaam heeft een eigen samenhang.
Die is te zien vanaf het moment dat je eerste cel – de Zygote – zich ontvouwt in het vormen van je lichaam.
Deze ontvouwing is het gevolg van een voortdurende afstemming en communicatie tussen levende cellen.
De basis van gezondheid ligt in het be-leven en her-stellen van de integriteit van die celcommunicatie.
Die ontvouwing en integriteit kan worden verstoord door ‘botsingen’ met onze omgeving.
Daardoor reageren we niet, of juist wel, op veranderingen in de omgeving terwijl dat niet strookt met het functioneren van ons lichaam.
Deel 3 beschreef dat als een conflict in vrije keuze. We reageren op informatie van de omgeving, zonder onze reactie op het vermogen van ons lichaam te betrekken. Het gevolg is dat we iets doen waardoor we – in principe zelf – de samenhang van ons lichaam verstoren.
Dit is mogelijk doordat we in ons leven gebruik maken van reflexen.
Dit zijn reactiepatronen – van groepen van levende cellen – die door onze herinnering worden bepaald.
Het gevolg is dat we in onze omgang met onze omgeving in hoge mate door reflexen worden bepaald: buitenbewuste, onbewuste en onderbewuste processen zijn meer bepalend voor wat we doen, dan onze bewuste besluiten. Ook al kunnen we via ons bewustzijn de on(der)/buiten-bewuste processen herstellen.
ZelfGenezen gaat daardoor vooral over het kunnen leren herstellen van afunctionele en dysfunctionele reflexen, door die opnieuw te ‘programmeren’.
Dat gebeurt op andere niveaus van bewustzijn dan daar waar we gewoonlijk functioneren; de slaapcyclus helpt ons om daarmee te kunnen werken (“Meditatie als Medicatie”).
|
